วานคุณนายเป็นสายลับ ตอน ภารกิจวัดใจ

 

            หญิงสาวร่างระหงในชุดเดรสสั้นสีชมพูหันซ้ายขวาตรวจความเรียบร้อยของ

ตนเองผ่านกระจก ส่วนบนของชุดมีลักษณะเป็นเสื้อคอปาดเผยผิวเนียนตั้งแต่ช่วงคอ

จนถึงไหล่ลาด เน้นทรวงอกอวบอิ่มท้าสายตาน่ามองที่เจ้าตัวภาคภูมิใจ ท่อนล่างเป็น

ผ้าชาตินแนบเนื้อเน้นทรวดทรงตั้งแต่เอวคอดกิ่ว หน้าท้องแบนราบ สะโพกกลมกลึง

แล้วปล่อยชายทิ้งตัวยาวลงมาประมาณเหน่อเข่า

แม้ว่าหลายเดือนที่ผ่านมาน้ำหนักตัวของหญิงสาวจะลดลงเล็กน้อยเพราะ

สภาพความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไป แต่นับว่ายังโชคดีที่ไม่ล่งผลมากนักต่อเรือนร่างที่

เจ้าของเฝ้าดูแลรักษา เรียกว่าลดในส่วนที่พอจะรับได้ ทว่าขณะกำลังชื่นชมความงาม เหลือล้นของตัวเองผ่านเงาที่สะท้อนจากกระจก ดวงตาทรงเม็ดอัลมอนด์ก็สังเกต

ถึงบางอย่าง รีบคว้าอายไลเนอร์สีดำมาตวัดเพิ่มตรงหางตาทั้งสองข้าง

“เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ปลายไม่ตวัดขึ้นก็ไม่เฉี่ยวกันพอดี”

ละจากขอบตามายังผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม จัดทรงให้ดูเซ็กซี่นิดๆ อย่างที่ ต้องการ หากเมื่อเพ่งดีๆ จะเห็นว่าที่โคนผมเริ่มออกลีดำตามธรรมชาติ นี่ถ้าเป็นเมื่อ

ก่อนหล่อนคงร้องกรี๊ดแล้วรีบแจ้นเข้าร้านเสริมสวย หากตอนนี้ทำได้เพียงถอนหายใจ

หนักหน่วงและท่าใจให้ยอมรับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น

...ความเป็นจริงอันโหดร้าย

อย่างไรก็ไม่มีทางเดินเข้าร้านท่าผมไฮโซเจ้าประจำเพื่อทำสีผมให้กลับมาเสมอกัน

อย่าว่าแต่ทาสีผมเลย แค่อบไอนํ้าธรรมดา ‘เคต' ยังไม่มีปัญญาด้วยซํ้า ทุกวันนี้หล่อน

ทำได้เพียงแต่งตัวเริ่ดๆ เชิดหน้าออกไปเฉิดฉายตามแหล่งชอปปิงให้เพลิดเพลินกับ

สินค้าแบรนด์เนมที่ชื่นชอบ ทั้งๆ ที่กระเป๋าสตางค์ว่างเปล่า หิวก็ต้องหิ้วห้องกลับมา

ต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินที่ห้อง

...ห้องพักในอาคารชุดสุดหรูที่หล่อนอุตส่าห์ยอมจ่ายเพื่อสภาพแวดล้อมและ ทิวทัศน์เจริญตา แม้ต้องอยู่อย่างอดมื้อกินมื้อก็ตาม

หญิงสาวทอดสายตาไปนอกหน้าต่าง มองเห็นอาคารของโรงแรมอันหรูหรา

รวมถึงห้างสรรพสินค้าบนฝั่งเกาลูน ความคึกคักของเมืองชอปปังอย่างฮ่องกงแลดู

สับสนวุ่นวาย น้ำทะเลลิฟ้าซีดๆ ที่คั่นกลาง วันนี้ก็ปั่นป่วนชอบกล คลื่นลมแรงไม่ต่าง

จากมรสุมที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตหล่อนตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน สำหรับหล่อนมัน

เลวร้ายรุนแรงยิ่งกว่าใต้ฝุ่น วินาศลันตะโรยิ่งกว่าไซโคลนลูกไหนๆ วูบเดียวเท่านั้น

ก็พัดพาความแวววับระยิบระยับรอบตัวหายลับไปกับตา

...ยากจะเชื่อว่าเป็นความจริง ทว่ามันก็เกิดขึ้นแล้ว

ไม่นานมานี้ เคตยังนั่งเชิดหน้าอยู่ในคฤหาสน์บนภูเขาติดชายทะเลรีพัลส์เบย์ (Repulse Bay) ซึ่งเป็นย่านของผู้มีอันจะกินในฮ่องกง ใช้ชีวิตเป็นคุณนายบ้าน

สกุลหวัง แต่แล้วอุบัติเหตุเฮลิคอปเตอร์ระเบิดก็ได้คร่าชีวิต ‘หวังฟาน' ผู้เป็นสามีไป

ขณะที่เขากำลังเดินทางไปติดต่อธุรกิจที่มาเก๊า

ความเสียใจยังไม่ทันจางหาย สัปดาห์กัดมาหลังพิธีศพ เมื่อเปิดพินัยกรรม เคต

ก็พบความจริงอันแสนเศร้า...ไม่มีชื่อของหล่อนปรากฏในพินัยกรรมเลย ไม่มีจริงๆ

สามีไม่ได้ทั้งมรดกอะไรให้ภรรยาสุดรักที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายแม้แต่

เหรียญเดียว และไม่กี่นาทีหลังทนายอ่านข้อความนั้นจนครบถ้วน พี่สาวของสามี

ก็เฉดหัวน้องสะใภ้ต่างชาติออกจากคฤหาสน์หลังงามอย่างฉับพลันทันท่วงที

ใช่สิ...หล่อนมาจากต่างบ้านต่างเมือง หัวเดียวกระเทียมลิบอยู่แล้ว ใครนึก

จะกดขี่ข่มเหง ขับไล่ไสส่งอย่างไรก็ทำได้

เคต หรือ คุณนายเคต หวัง นั้นเป็นชื่อที่ใช้ในฮ่องกงเพื่อให้สะดวกต่อการ

เรียกขาน แท้จริงแล้วหล่อนก็คือการะเกด บุตรสาวคนสุดห้องของครอบครัวตั้งหิรัญญา

ชาวไทยเชื้อสายจีนเจ้าของร้านทองเล็กๆ ในเยาวราช ที่ขัดใจปะป๊ากับหม่าม้าหนีมา แต่งงานกับเศรษฐีหนุ่มชาวฮ่องกงตั้งแต่ปีที่แล้ว...

ครั้งนั้นเคตอายุยี่สิบเอ็ดปี ฉลองเรียนจบด้วยการมาเที่ยวที่ฮ่องกงในช่วง

กรมอุตุนิยมวิทยาของฮ่องกงจะมีการประกาศเตือนเกี่ยวกับสภาพอากาศล่วงหน้า จน เพื่อนๆ ถอดใจยกเลิกแผนการเที่ยวกันหมด แต่คนอย่างเคตนั้น เสพตืดการ^,ซอปปิง

เข้าเส้นเลือด ต่อให้ต้องไปคนเดียว ห่ามกลางพายุฝนถาโถมโหมกระหนํ่า หล่อนก็จะ

ต้องเข้าชม เข้าชอปให้ครบทุกร้าน

อย่างไรก็ตามความหงุดหงิดที่เพื่อนซึ่งหนียังคงคุกรุ่น อารมณ์อยากใช้เงินยิ่ง

พุ่งสูงสุดขีด จึงตัดสินใจสละไมล์สะสมของครอบครัวเพื่ออัปเกรดตั๋วชั้นประหยัดไป

นั่งสงบสติในชั้นธุรกิจ ซึ่งโชคก็เข้าข้างเพราะยังมีที่ว่างเหลือพอดี

...โดยไม่รู้เลยว่าการทำเช่นนั้นจะเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตของตนเอง

เคตถือว่าการไช!มล์ที่สะสมมานานจนเกือบหมดอายุครั้งนี้เป็นการลงทุนที่

คุ้มค่าที่สุด ไม่ใช่แค่เพราะได้ขึ้นเครื่องก่อน ไม่ใช่เพราะเบาะนั่งกว้างกว่า ยืดขาได้

ยาวกว่า หรือได้รับบริการดีกว่า แต่เพราะหนุ่มตี๋หน้าตาดีในชุดสูทสากลสิเข้มที่นั่ง

อ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษอยู่ข้างๆ ต่างหากล่ะ คือกำไรเหนาะๆ ที่เห็นแล้วอาการ

‘หลงหล่อ' อันเป็นโรคประจำตัวก็กำเริบขึ้นมาโดยเฉียบพลัน

หญิงสาวลอบวางแผนตั้งแต่เครื่องยังไม่ทันเทกออฟ การที่หล่อนซึ่งนั่งริม

หน้าต่างจะลุกไปเข้าห้องน้ำก็ต้องผ่านชายผู้นี้ และถ้าเกิดหล่อนสะดุดตอนนั้นพอดี

ให้เขาช่วยไว้นิดๆ หน่อยๆ ก็คงไม่ดูน่าเกลียดเกินไปนัก ยิ่งฝนกำลังตกอยู่อย่างนี้

เครื่องจะตกหลุมอากาศแรงๆ สักครั้งก็คงไม่แปลก...ขอแค่มีเหตุให้ได้ทำความรู้จัก

กันเท่านั้นละ ถ้าเขามีค่าพอ ชั้นต่อไปหล่อนก็จะใช้เสน่ห์ทั้งหมดที่มี อีกทั้งมารยานับ

พันเล่มเกวียนจัดการเขาเอง

พอกัปตันน่าเครื่องขึ้นได้สักพักจนสัญญาณรัดเข็มขัดนิรภัยดับลง พนักงาน ต้อนรับบนเครื่องบริการเครื่องดื่มและของว่าง เคตก็เริ่มปฏิบัติการ

‘Excuse me'

อนิจจา...พอลุกขึ้นมาถึงได้รู้ว่า ช่องว่างระหว่างที่นั่งของชั้นธุรกิจมันช่างกว้าง ใหญ่ไพศาล เกินกว่าที่สามัญชนขาประจำชั้นประหยัดอย่างหล่อนคาดคะเนไว้ด้วย

สายตามากนัก แค่เขาหุบขายาวๆ นิดเดียว หล่อนก็ผ่านได้สบาย ไม่ต้องเบียด

กระแซะแม้แต่น้อย แถมกัปตันก็พาเครื่องฝ่าสายฝนได้ราบรื่นอย่างน่าหมั่นไส้ ถ้า

เกิดสะดุดลมล้มเอง คงจะถูกจับไต๋ให้ได้อายเป็นแน่

...เอาเถอะ ไว้ขากลับจากห้องน้ำค่อยลองดูอีกที เอาแบบเนียนๆ

8

 

ตรวจดูหน้าตาตัวเองเสร็จเรียบร้อย เคตก็ก้าวช้าๆ ออกมาจากห้องน้าอย่าง ครุ่นคิด โชคชะตาพาหล่อนให้มาเจอกับเขาแล้ว ก็ขอโอกาสทำความรู้จักกันสักหน่อย เถอะ แค่เครื่องบินกระตุกเบาๆ เท่านั้นก็พอ...

ในที่สุดหล่อนก็เดินมาถึงเบาะนั่งชองเขา ขณะที่กำลังขอทางเข้าไป วินาทีที่รอ คอยกลับมาเยือนแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเครื่องบินตกหลุมอากาศอย่างจังจน

กระเทือนไปทั้งล่า เคตได้สะดุดล้มจริงๆ สมใจอยาก หากโชคร้าย เพราะความรุนแรง

ที่เกิดขึ้นทำให้โม่สามารถควบคุมท่าทางได้ ภาพที่ออกมาจึงไม่น่ามองเท่าไรนัก

หญิงสาวล้มลงตรงหน้าชายหนุ่มพอดี มือช้างซ้ายยันพื้น มือช้างชวาเกาะขา

ข้างหนึ่งชองเขาไว้ ชาชวาพับราบไปกับพื้น แต่ชาซ้ายดันตั้งชันขึ้นมา...ซึ่งเรื่องมันคง

ไม่หนักหนา หากหล่อนใส่กางเกง!

กระโปรงที่สวมใส่ในวันนี้แม้ไม่ได้สั้นมาก แต่สภาพเช่นนี้ สายตาตกใจขนาด

หนักชองเขาก็ชัดแจ้งดีว่าเขาเห็นอะไร

เคตก้มหน้างุดรีบลุกขึ้นมานึ่งประจำที่รัดเข็มชัดนิรภัย แต่เสียงทุ้มภาษา

อังกฤษที่ลอยมาเข้าโสตทำให้หัวใจหล่อนแทบร่วงไปอยู่ปลายเท้า

‘เอ่อ...คือว่า กระโปรงคุณขาดน่ะครับ'

ค่าพูดนั้นทำให้ต้องก้มหน้ามองตามทันที ตะเข็บด้านซ้ายของกระโปรงฉีกจาก

กันเป็นแนวยาวเพราะอุบัติเหตุเมื่อครู่ ไม่มากแตกทำให้ต้นขาขาวเนียนโผล่ออกมา ทักทายผู้พบเห็นพอสมควร

โอ...ตั้งแต่ใช้ชีวิตมายี่สิบเอ็ดปีไม่มีรันไหนที่ประสบชะตากรรมน่าอับอายขนาดนี้ ไหนจะล้มไม่เป็นทำกอดขาเขา ถูกเขาเห็นกางเกงในยังไม่พอ กระโปรงยังขาดอีก

ไม่แล้ว...รีมฝืปากอิ่มเบ้อย่างชัดใจ หล่อนไม่ต้องการรู้จักผู้ชายคนนี้แล้ว

ขอให้วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอเขา แต่ก่อนที่จะรู้ว่าค่าอธิษฐานนั้นจะไม่สัมฤทธิผล

ชายหนุ่มก็ขยับตัวถอดเสื้อสูทออกมาแล้วคลุมบนขาของหล่อนเขายิ้มเห็นพันขาวเรียง

เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของคนมองไหวหวั่นอย่างประหลาด

‘ขาดไม่มากก็จริง แต่ปิดไว้หน่อยจะดิกว่านะครับ'

จากนั้นก็มีแต่ความเงียบ หญิงสาวไม่ได้พูดอะไร ไม่มีแม้แต่ค่าว่าขอบคุณ

ด้วยซํ้า ชายหนุ่มเองก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอเครื่องบินลงจอดสนิท ผู้โดยสารต่างก็ลุกขึ้นหยิบสัมภาระของตัวเองจาก

ที่เก็บของเหน่อศีรษะ เขาก็เช่นกัน แต่เคตเรียกไว้แล้วยื่นเสื้อสูทตัวนั้นคืนให้

ให้คุณลงไปในสภาพแบบนี้ไม่ได้หรอก กระเป๋าเสื้อผ้าคุณคงโหลดขึ้นเครื่องตั้งแต่

ตอนเซ็กอินแล้วใช่ไหมล่ะครับ ผมไม่เห็นคุณถืออะไรขึ้นเครื่องนอกจากกระเป๋า

สะพายใบเล็ก'

‘เอ๊ะ?' คราวนี้เป็นเคตบ้างที่จ้องเขาแบบงง ๆ

‘ผมเห็นคุณตั้งแต่ตอนเดินเข้ามาแล้ว อยากรู้จัก แต่คุณไม่เปิดโอกาสให้

ผมเลย' เขาคลี่รอยยิ้มกว้างกว่าเดิม แต่ติดอายๆ นิดหนึ่งตอนที่ล่งมือขวามา ‘ผม

เฟรเดอริก หวัง หรือหวังฟาน แต่อยากให้เรียก ‘อาฟาน' มากกว่า คุณล่ะครับ'

‘อะ เอ่อ...การะเกดค่ะ เรียกเคตก็ได้ค่ะ'

เคตสาบานได้ว่าตอนนั้นหล่อนยื่นมือตอบออกไปอย่างไม่รู้ตัว แค่มองรอยยิ้ม

ของเขาก็เคลิ้มเหมือนคนมึนเมาราวกับไม่ได้ยืนอยู่บนโลกแห่งความจริง ทว่าความ

อบอุ่นจากอุ้งมือใหญ่ย้ำเตือนให้รู้ว่าไม่ได้เพียงแค่ฝืนไป...

 

หลังรับกระเป๋าจากสายพาน เคตก็แวะเข้าห้องนํ้าเพื่อเปลี่ยนกระโปรงที่ขาด

เป็นกางเกงตัวใหม่ พอเดินออกมาก็เจอหวังฟานยืนยิ้มกว้างรออยู่แล้ว ช่างดูดี

มีเสน่ห์ดึงดูดจนชักอยากจะเปลี่ยนใจขอยกเลิกค่าอธิษฐานบนเครื่องบิน

หล่อนอยากรู้จักผู้ชายคนนี้ให้มากกว่านี้...

‘ฝนตกหนักนะครับ คุณจะไปยังไง' เขาถามขึ้นเมื่อเห็นสภาพอากาศแปรปรวน ด้านนอก

หญิงสาวมองตามผ่านผนังกระจกออกไปนอกตัวอาคารสนามบิน ฝนกำลัง

เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน แต่ห้องฟ้ากลับมืดครึ้มราวกับยาม โพล้เพล้ แถมดูท่าว่าลมจะแรงพอดูทีเดียว

‘ให้ผมไปส่งมั้ยครับ คุณพักที่ไหนล่ะ...เคต'

แค่ได้ยืนเขาเรียกชื่อก็ใจละลายแล้ว ดิที่ยังไม่หลงหล่อจนหน้ามืดตามัว พอมี

สติเหลืออยู่บ้าง...ก็การที่สาวสวยจะขึ้นรถไปกับผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันมัน

เลี่ยงอยู่นะ ถึงอย่างไรหล่อนก็ยังเป็นหญิงไทยใจงาม แม้เสื้อสูทของเขาที่แอบตรวจ

สอบในห้องน้ำเมื่อครู่จะเป็นแบรนด์เนมดังของจริงก็ตาม แต่คนรวยก็ไม่ได้หมายความ

ว่าจะเป็นคนดีเสมอไป

พอเห็นอีกฝ่ายนึ่งเงียบ ชายหนุ่มก็คิดได้ ‘ขอโทษครับผมลืมไป เราเพิ่งเจอ

เคตส่ายหน้ารัว ไม่อยากทำให้คนหล่อลำบากใจเลยจริงๆ ให้ดิ้นตาย...แล้ว สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนที่กำลังวิ่งตรงมา

‘นายน้อย ผมขอโทษครับที่มารับช้า ฝนตกหนักมาก'

‘ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นลุงเจิ้ง'

ชายผู้นั้นและอาฟานพูดโต้ตอบกันด้วยภาษาจีนกวางตุ้ง หากเคตก็เข้าใจ ความหมาย เพราะที่บ้านก็ลืบเชื้อสายมาเหมือนกัน หล่อนถูกจับให้เรียนภาษาจีน

ทั้งแมนดารินและแคนโตนีสหรือกวางตุ้งนี้มาตั้งแต่เล็ก ตอนยังเด็กไม่ประสีประสา

ก็พูด อ่าน เขียนไปตามเรื่อง แต่พอเริ่มโตก็คิดเสมอว่ามันช่างเป็นการยัดเยียดไม่เข้า

ทำและเบียดเบียนเวลาส่วนตัวอันมีค่าเสียจริง แทนที่วันอาทิตย์จะได้ไปเดินเล่นตาม แหล่งวัยรุ่นให้ฉ่ำอุรา กลับต้องมาขลุกอยู่กับเหล่าซือรุ่นปู่น่าหดหู่ใจ ทว่าวันนี้หล่อน

รู้ซึ้งถึงข้อดีของมันแล้ว ขอบคุณปะป๊า หม่าม้าเหลือเกิน

จากที่จับใจความได้ ต๊าย...นี่หมายความว่าเขาเป็นลูกเศรษฐีจริงแท้แน่นอน

ลองมีคนขับรถมารับถึงที่ขนาดนี้ เอ...เอายังไงดีหนอ หม่าม้าสอนว่าอย่าไวัใจคน

แปลกหน้า จะพาลพาไปหาผิด

แต่ว่า...ลมฝนช้างนอกอื้ออึงน่ากลัวเหลือเกิน ผู้หญิงตัวเล็กๆ ตาดำๆ อ่อนแอ บอบบางอย่างหล่อนจะ ฝ่าไปได้อย่างไรเล่า

‘รอเดี๋ยวนะครับลุงเจิ้ง' ชายหนุ่มบอกคนขับรถที่กุลีกุจอเข้ามาถือกระเป๋า

เดินทางให้ ก่อนหันมาหาพูดภาษาอังกฤษกับหญิงสาว ‘เคต...ตกลงคุณ...'

ตายแล้ว หล่อนไม่เหลือเวลาให้คิดแล้ว เพราะเขากำลังจะไป ณ บัดนาว!

โอ๊ย! ทำยังไงดีเนี่ย...เคตรำพันในใจแทบไม่เป็นภาษา มือเรียวแตะแขนเขาไร้เพียง

แผ่ว ช้อนตาขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามติดอายๆ

‘เอ่อ...โรงแรมอีสเทิร์นบนเกาะฮ่องกงนี่ไกลมั้ยคะ'

เคตรู้อยู่แล้วละว่ามันไม่มีทางใกล้แน่นอน พื้นที่ในฮ่องกงนั้นแบ่งคร่าวๆ ได้

เป็นส่วนพื้นที่ที่อยู่ติดจีนแผ่นดินใหญ่อย่างนิว เทอร์ริทอรี่ส์ (New Territories) และ

เกาลูน (Kowloon) ส่วนเกาะหลักๆ สองเกาะ คือเกาะฮ่องกง และเกาะลันเตา

(Lantau) ซึ่งอยู่ใกล้กับเกาะเซ็ก แล็ป ก๊อก (Chek Lap Kok) อันเป็นที่ตั้งของสนาม

บินนานาชาติฮ่องกง จากสนามบินต้องเดินทางผ่านอุโมงค์เชื่อมจากเกาะลันเตาไป

เกาลูน ก่อนจะข้ามไปยังเกาะฮ่องกง

 

 

...ถามไปแล้วเคตก็ใจเต้นตึ้กตั้กรอฟังคำตอบ เขาจะรู้ความนัยที่หล่อนส่งไป

ให้ไหมนะ

อาฟานคลี่รอยยิ้มกระชากใจอีกครั้ง ดวงตาของเขาเหมือนมีประกายระยิบ

ระยับยามมองมาที่หล่อนก่อนพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่มจับใจ

ไกลครับ ต้องให้ผมไปล่งแล้วละ'

 

บนรถยุโรปคันใหญ่ที่คนขับรถขับมารับเจ้านายในวันนี้ รูปร่างโครงสร้าง

แข็งแรงเหมาะสำหรับฝ่าพายุโดยเฉพาะ ทว่าแม้ภายนอกสภาพอากาศจะป่นป่วน

แค่ไหน แต่สองหนุ่มสาวภายในรถยังสนทนากันอย่างออกรส

การพูดคุยส่วนใหญ่เป็นการแนะนำตัวเอง ความที่เพิ่งรู้จักกันทำให้มีเรื่อง มากมายที่อยากจะบอกเล่า ระยะเวลาที่ฝ่าสายฝน ฝ่าการจราจรแน่นขนัดเกือบสอง ชั่วโมงคล้ายแค่ผ่านเพียงสิบนาที ในที่สุดรถก็จอดนิ่งสนิทหน้าโรงแรมระดับสามดาว

ครึ่งที่เคตจองไว้

‘เอ่อ...สูทนี่ ขอบคุณมากนะคะ แต่ฉันเอาไปคลุมขาตั้งนาน ถ้ายังไงฉันจ่าย

ค่าซักให้ดีกว่า' หล่อนยื่นเสื้อสูทที่ลืมตัวกอดไว้ตลอดทางที่นิ่งมาในรถจนเกือบลืมคืน เจ้าของ

ทว่าเขากลับดันมือเธอกลับ ไม่ละ ถ้าเป็นไปได้คุณช่วยจัดการเรื่องล่งซักแล้ว

ค่อยเอามาคืนผม'

‘เอ๊ะ?'

เคตสงสัยแต่ยังไม่ทันจะถามอะไรออกไปหวังฟานก็ยื่นหน้ามาใกล้กระซิบบอก ‘เพราะผมอยากเจอคุณอีก...เคต'

 

พอถึงห้องพัก หญิงสาวก็ทิ้งตัวลงบนเตียงกอดเสือสูทยี่ห้อดังอย่างมีดวามสุข

หากพลันนึกขึ้นได้ว่าหลงลืมบางอย่างไปเสียสนิท เคตเด้งตัวขึ้นมาเหมือนถูกกดปุ่ม

หล่อนไม่ได้ขอนามบัตรเขา!

บ้าๆๆ จริงเลย แล้วอย่างนี้จะคืนเสื้อสูทเขาได้ยังไง...เคตก่นด่าตัวเองในใจ อยากจะเขกหัวงามๆ ของตนยิ่งนัก ค่าที่หลงลืมเรื่องที่ไม่ควรจะลืม แตกเกรงจะเจ็บ

ตัวเสียเปล่าๆ แต่...อาร์มานี! สูทเนี้ยบๆ ของเขาน่ะมันอาร์มานีเชียวนะ! ที่สำคัญกว่า

นั้นคือการที่หล่อนจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วต่างหาก ตายแล้ว...ความผิดพลาดครั้งใหญ่

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)